طبق تحقیقات گسترده دانشگاه خنت، نزدیک به ۳۳٪ از کارکنان فلاندری تجربه آزار در محیط کار را داشتهاند. متخصصان هشدار میدهند که سیاستهای ضد آزار کنونی کافی نیست و اقدامات پیشگیرانهی جدیتری لازم است.
براساس پژوهشی جدید از مرکز تحقیقاتی UGent@Work وابسته به دانشگاه خنت، تقریباً یک سوم از کارکنان در فلاندر تجربهی نوعی از آزار یا اذیت در محل کار خود را داشتهاند. این تحقیق که بر روی جامعهی بزرگی از کارکنان صورت گرفته، ابعاد نگران کنندهای از پدیدهی پنهان آزار شغلی را نمایان کرده است.
آمار نگران کننده
به گفتهی پروفسور "اولین شولارت" (Eveline Schollaert) استاد مدیریت منابع انسانی، ۳۲.۹٪ از کارکنان اعلام کردهاند که در گذشته مورد آزار قرار گرفتهاند و ۶٪ نیز گفتهاند که هماکنون نیز در معرض آن قرار دارند. وی افزود: «این آمار در سطح اروپایی رایج است، اما بلژیک در صدر کشورهایی قرار دارد که بیشترین میزان مرخصیهای طولانی مدت ناشی از مشکلات روانی را دارند.»
پدیدهی آزار کاری میتواند منجر به افسردگی و فرسودگی شغلی (burn-out) شود، که از اصلیترین دلایل غیبت طولانی مدت کارکنان به شمار میرود.
چه چیزی مصداق آزار است؟
از جمله رفتارهایی که میتواند مصداق آزار در محل کار باشد، پنهان کردن اطلاعات، شایعه پراکنی، طرد کردن همکاران، و یادآوری مداوم اشتباهات گذشته است. شولارت تأکید کرد که در بسیاری موارد، «درک شخصی قربانی» تعیین کنندهی آزار بودن رفتار است.
تفاوتهای جنسیتی قابل توجه
در این مطالعه، ۳۶.۸٪ از زنان و ۲۸.۸٪ از مردان گفتهاند که تجربهی آزار را داشتهاند. شولارت این تفاوت را ناشی از تجربهی بیشتر زنان از فرهنگهای مردسالارانه و آزارهای جنسی دانست، به ویژه در بخشهایی از صنعت که مردان بیشتر حضور دارند، مانند فناوری.
چرا افراد کمتری آزار را میپذیرند؟
جالب آنکه فقط ۷.۶٪ از کارکنان اعتراف کردهاند که خودشان کسی را آزار دادهاند. این رقم نسبت به تعداد قربانیان بسیار کم است، اما شولارت معتقد است که این خودشناسی پایین ناشی از عدم آگاهی از اثرات منفی برخی رفتارهاست: «در محیطهای کاری با فرهنگ شوخیهای بیپروا، ممکن است افراد متوجه نشوند که حرف هایشان آزاردهنده بوده.»
اثرات روانی و شغلی آزار
قربانیان آزار، مشکلات خواب، اضطراب، خستگی روانی و کاهش تعهد کاری را گزارش دادهاند. طبق آمار، ۴۳.۸٪ از افرادی که آزار دیدهاند، شغل خود را ترک کردهاند.
سیاستهای فعلی کافی نیستند
بلژیک از معدود کشورهای اروپایی است که شرکتها را به داشتن سیاست رسمی ضدآزار ملزم کرده است. اما این اقدامات نتوانستهاند نرخ وقوع آزار را کاهش دهند. شولارت میگوید: «۸۵٪ از مردم میدانند که در صورت تجربهی آزار، به کجا باید مراجعه کنند، اما هنوز اتفاقی نمیافتد.»
راهکار چیست؟
برای مقابله با این معضل، شولارت توصیه میکند که سازمانها: